دیگر دلم بریده ... طاقت ندارم ! اشکم روان است و دلم سوزان . امشب،شب آخر است ... شب آخری که زینب دلش آرام است . حسین (ع) بلند شد و چرخی دور خیمه ها زد خیمه ها را محکم کرد و شاید ... شاید ، خارها را از روی زمین کند . امشب دل اهل حرم را غم گرفته عده ای از یاران خوشحال و اهل و عیالت نالان نمی دانم ! نمی دانم از زینب بنویسم رقیه ی سه ساله فاطمه ای فردا با تازیانه ای از هوش می رود ... دلم سوخت ! دلم سوخت از غریبی حسین ؛ نافع گفت : نیمه ی شب شنیدم که زینب گفت : برادر ! یارانت را آزموده ای ؟ مبادا فردا تنهایت گذارند ؟ بلند شدم و رفتم ، دلم را غم گرفت ؛ صدا زدم : حبیب ، مسلم ، زهیر ... برخیزید که زینب ، دخت علی بی قرار است . هر چه می کنم ، آرام نمی گیرم من در این غربت نمی توانم حرفهایم را بزنم ! امشب ناله های دلم بلند است . مانده ام ! در این غربت چگونه صدایم بلند کنم چطور ناله بزنم ... حسین جان ! دلم آتش می گیرد از فردا ... فردایی که تو نیستی و اهل و عیالت را ...! بگذار حرف نزنم ! بگذار لال شوم تا این حرفا در درونم دفن شوند . نه ...حسین جان ...بگذار تا بگویم . امشب بودی و دور خیمه ها می چرخیدی تا زینب و کلثوم ، فاطمه و رقیه و علی اصغرت شبی دیگر در آرامش خیمه ها بگذرانند . حسین جان ! امشب عباست خیمه ها را پاسبانی می کند . آیا برای فردا پاسبانی انتخاب کرده ای ؟ حسین جان ! امشب با یارانت جایگاه رفیعشان در بهشت را نشان دادی اما ، مولای من ! به اهل و عیالت فردا را نشان دادی ؟ مولای من ! تو بهتر به دل اهل و عیالت آگاهی ...یاران همراهت دلخوش به فردایند تا از دستان ساقی کوثر سیراب شوند . اما ،آقاجان ! اهل و عیالت به چه دلخوشند ؟ سیلی ......تازیانه .... آتشی که به خیمه ها می رسد...؟ امشب بی قرارم حسین جان همچون دل زینب ، همچون رقیه ، همچون فاطمه ! حسین جان ! بیا و تا دیر نشده اهل و عیالت را برگردان ، بیا و در این دل شب برگردان دلم می سوزد ، دلم می سوزد برای اسیری زینب . حسین جان ! شنیدی فاطمه ات چه گفت ؟ می گفت : دیدم همه را می زنند ، باز تازیانه ، سیلی ، غلاف شمشیر نشستم تا به من رحم کنند ...نامردی از راه رسید و چنان تازیانه ای زد که از هوش رفتم ... لحظه ای بعد به هوش آمدم سرم روی زانوان عمه ام زینب بود . گفتم : عمه جان ! دیدی ؟ دیدی تازیانه ام زد ؟ سرم را بلند کردم و دیدم صورت عمه ام کبود است وا زینباه ! واحسیناه ! وا علیاه این داغ را چگونه تسلی دهم حسین ؟ عمه ام سیلی بخورد ؟ نه ...نه ...نه هرگز ....مگر من مرده ام ؟ عمه جان ! سیلی زدندت ؟ تازیانه ؟ یادت هست ؟ مادرمان را... غصه نخور عمه ؛ من برایت گربه می کنم ، ضجه می زنم ، خودم را می سوزانم چه بگویم ؟ چجور به عباس برسانم ؟ اگر عباس بشنود .... وای عمه جان زینب
کلمات کلیدی: عاشورا، امام حسین(ع)
یادم آمد که در این نزدیکی ، روزگاری چه غوغایی بود. آسمان ابری بود. درد مردم معلوم. عشقها بی رنگ. با خودم میگفتم:کاش این ظلمت ها ، رنگ صبح را گیرند. کاش دلها قدری ، رنگ عشق را گیرند چند روزی طی شد... آسمان آرام شد. چهره ها خندان شد ، رنگ ها پر رنگ شد. بر دلم هم این عشق ، همچنان جاری بود. من ندانستم که ، آسمان هم روزی ، ابرها را دارد. و ندانستم که ، دردها پنهان است. کاش رنگ دل ما ، همه دم یک رنگ بود. آسمان دل ما ، همه دم بی رنگ بود دردها هم پنهان. غصه ها هم پنهان. که اگر این میشد ، عشق ها جاری بود رنگ ها می رفتند. آسمان صاف می ماند. و کسی درد نداشت.
من و تو تا خدا فاصله ای نداریم !
فاصله را خود ایجاد می کنیم و از او که بهترین است دور می شویم.
هر روز پنج بار خدا ما را می خواند تا قرب به رحمتش را نصیبمان کند اما ، خود فراری هستیم.
ما فاصله را دوست داریم ! ما جدا بودن از همه چیز را دوست داریم.!
و اگر قوانین الهی نمی بود ، ما رهای رها بودیم همچو چارپایان.
انسان، آزاد است و آزادی را دوست دارد.
و آن گاه که خالقش او را فرمان ندهد ، خود حرکت نمی کند .
و سکون ادمی خود خسران است و زیان .
آدمی با سکون نابود می شود و آن گاه که راه را گم کند بیچاره تر ....
و این است که روح آدمی به قانونی و راهنمایی نیاز دارد .
قانون الهی ، به آدمی اوج می دهد و از فرش به عرش می رساند .
ما شیفته ی دستوریم و بی دستور فعالیتی نمی کنیم .
و بیچارگی دیگرمان این است که هر کار می کنیم جز برای مزد نیست ؛
امام راحل (ره)فرمود : اگر همین حالا به ما بگویند شما بهشتی هستید ،
کدام یک از ما به عبادت خدا رو می کنیم .
به همین خاطر آدمی اگر کاری انجام می دهد نه بخاطر قرب به خدا
بلکه هدف رسیدن به بهشت و رهیدن از آتش است و بس
و این است که اوج نمی گیریم و نمی رسیم .
آنان که رسیدند ، آنان که قرب را درک کردند ، خدا را برای خدا خواستند
نه برای خود .
آنان که مانده اند ؛ خود را خواسته اند بدون خدا و هستی را خواسته اند ولی نه برای
خدا ، تنها خود را دیدند و خواسته هاشان را.
و اینجاست که مفهوم کربلا مصداق می یابد ...
اینجاست که حسین مصداق خود تا خدا می شود
اینجاست که ما می مانیم و کاروان کربلائیان به مقصد می رسند.
گمان نمی کنم راه بسته شده باشد ولی رهروی نیست تا راه رود.
ما مانده ایم ، ما را برسان ای سفینه ی عشق ، ای حسین
کلمات کلیدی: مناجات و دعا، ذکر خدا، امام حسین(ع)
پیامبر (صلی الله علیه و آله ):
مَن کانتِ الاَخرهُ هَمهُ جَمَعَ اللهُ شَملَهُ وَ جَعَلَ غِناهُ بَینَ عیَنیهِ وَ أَتتهُ الدُنیا
وَ هِیَ راغِمَهُ.
وَ مَن کَانَت الدُنیا هَمَهُ فَرقَ اللهُ شَملَهُ وَ جَعَلَ فَقرَهُ بَینَ عَینَیهِ وَ لَم یَأتِه
مِن الدُنیا إلاَ مَا کَتَبَ لَهُ .
هر کس که آخرت هم و غم او باشد خداوند امور او را سامان می آورد
و بی نیازی را در بین دو چشم او قرار می دهد و دنیا علی رغم میل خود
نزد او می رود .
و هرکس که دنیا هم و غم او باشد خداوند امورش را از هم می پاشد
و فقر را در بین دو چشم او قرار می دهد و از دنیا جز آنچه خداوند برایش
مقدر داشته نصیبش نمی شود .
((کنزل العمال ، 22160))
کلمات کلیدی: دنیا و آخرت، غم و غصه
طپش قلبم بیش تر می شود... ناله ام ، فریادم بلند می شود . من با عشق تو از هستی گذشتم . کودکیم فراموش نمی شود که ذکر حسین بر لبهایم می نشست و دلم را پرواز میداد . حسین به من آرامش میداد و روحم را نوازش . حسین وجودی دوباره به من می بخشید . پیراهن مشکیت یک دهه بر تنم نقش می بست و اشک مصیبتت هر شب محرم جاری . گفتی : الناس عبیدالدنیا و الدین لعق علی السنتهم (مردم بنده ی دنیایند و دین بر سر زبانهاشان) حق با توست ! اگر مردم بنده ی دنیا نمی بودند چطور راه را بر تو بستند؟ مگر نمی دانستند که دردانه ی رسولی (ص)؟ مگر پدرت ساقی کوثر نیست ؟ پس چرا از جرعه ای آب منعت نمودند؟ حق با تو بود که مردم بنده ی دنیا شدند حق با تو بود که دین بازیچه ی زبانهامان شده . پس مهدی جان ! کوفه میا ، کوفی وفا ندارد ... نه آقا جان ! کوفه نه ، از آسمان فرود نیا ، ترسم که راه را گم کنیم ، ترسم سر از تنت همچو جدت جدا کنیم . ما کوفی نیستیم اما...!
کلمات کلیدی: عاشورا، امام حسین(ع)
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
