فاصله ای را که در بین خود تا خدا می بینم فاصله ای است که جز با فضل و رحمتش
من نمی توانم طی کنم .
راستی که نوشتن هم توفیقی است که جز با عنایت الله امکان پذیر نیست.
گاهی آنقدر برکت به وجود آدمی عنایت می کند که هرچه می نویسد همه پر از عشق
و شور و شعور است و گاهی چون نظر لطفش را بر می دارد حس می کنی که تو هیچ
نقشی در نوشته هایت نداری و نداشتی .
این حضور اوست که در تمام زندگیم رنگ خود را به من نشان داده است اما من نمی بینم
من حضورش را از خود دور میبینم در حالی که حتی حضور خودم هم نشانی از اوست.
وقتی می بینی که نوشته هایت هم رنگی ندارد و نوری و روشنایی ، اینجاست که می فهمی
اگر او نظر نکند و امضایش در زیر برگه ات نباشد نوشته ات هرچند خوش خط و خوش رنگ باشد
هیچ ارزشی ندارد .
یاد حرف شهید بزرگوار همت عزیز افتادم می گفت : باید همه چیزمون برای رضای خدا باشه
انقد پاک باشیم که خدا کلا ازمون راضی بشه ، قدم بر می داریم برای رضای خدا ، قلم بر می داریم
روی کاغذ برای رضای خدا ...که اگر این طور شد چه بکشیم چه کشته بشیم پیروزیم .
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
