صاحب درد بودن صفت اولیای الهی است .صفتی است که هر که با آن اُنس گرفت ، به اوج آسمان ها رسید .
در واقع انسانی که درد ندارد ،یعنی از انسانیت بهر ه ی چندانی نبرده است . شاید در نگاه و نظر اول انسان از این درد همان را بفهمد که در همه ی حیوانات هم هست ، اما دردی که به انسان عظمت می دهد و ارزش او را بالا می برد ، درد اعضای بدنش نیست .
دردی انسان را مقدس می کند که از درد دیگران نشأت گرفته باشد. یعنی همدرد بودن با دیگران. یعنی سوختن بخاطر آه و ناله ی دیگران. این یعنی انسانیت .یعنی اگر درد پای دیگری خاری رفت مثل این است که در چشم او خار رفته است . این درد همان درد مقدسی است که انسانیت را در انسان به نهایت می رساند .
در واقع درد هایی که باعث رشد و تعالی ما می شود یا درد خدا جویی است و یا درد و همدرد بودن با مخلوقات .
این درد همان دردی است که رسول خدا (صلی الله علیه و آله)را لحظه ای آرام نگذاشت و هر لحظه درد هدایت دیگران او را آزار می داد.این درد همان دردی است که علی (علیه السلام) داشت و می فرمود : چگونه شبی را سیر بخوابم در حالی که ممکن است در عراق و یمامه و کوفه و سواحل خلیج فارس و... کسانی باشند که به همین قرص نان محتاجند.
من از بینوایی نیَم روی زرد غم بینوایان رخم زرد کرد
اگر کسی همدرد دیگران شد ، دیگر شب را به راحتی نمی خوابد . دیدیم کسانی را در همین عصر حاضر که این درد را با خود همراه داشتند.شهید چمران یکی از آن ها بود که با هر صاحب دردی همراه می شد . با هر گریه کننده ای ، ناله می زد .
آری کسی که صاحب درد شد ، کسی که درد خدا جویی داشت ، به ناچار درد انسانهای دیگر را هم به آن ضمیمه می کنند و این درد چقدر شیرین می شود.
کلمات کلیدی: شهید چمران، انسان، درد انسان، همدرد بودن، درد خداجویی، خداجویی، همدردی، هم ناله، درد انسانی، انسانیت، علی(ع)، ناراحتی پیامبر
وقتی حرف از کمال انسان به وجود می آید ، عده ای می گویند چرا خدا از اول ما را طوری نیافرید که زمینه ی انحراف و غفلت نداشته باشیم؟
جواب را می توان اینگونه داد که اگر قرار بود آدمی پاک و طیب و طاهر آفریده شود و قدرت بر گناه و انحراف نداشته باشد نیازی به خلقت او نبود ، چون فرشتگانی هستند که در طول 24 ساعت مشغول بندگی و عبودیت خدا هستند ، رسول خدا در باره ی فرشتگان بی شمار خداوند که همواره به عبادت و بندگی پروردگار خویش مشغول اند ، می فرمایند : در آسمانها به قدر جای پایی نیست ، مگر آنکه در آن فرشته ای در رکوع یا سجده است .
همه ی عظمت انسان به همین اختیار اوست. به همین که خودش راه حق یا باطل را تشخیص دهد و یکی را انتخاب کند.
اگر قرار بود آدمی ملکی و ملکوتی باشد و بس، نیازی به وجودش نبود و باز هم اگر قرار بود غرق در شهوت و خود پرستی و دنیا پرستی باشد ، چارپایان در خلقت بر ما مقدم بودند و نیازی به وجود ما بود .
پس هدف خداوند آن بود که موجودی برخوردار از تمایلات و گرایش های متفاوت بیافریند ، موجودی که با اراده و اختیار خود ، مسیر حق و بندگی را انتخاب کند و گرنه خداوند فرشتگان بی شماری را آفریده بود که شأن و وظیفه ی آنها تنها عبادت و بندگی خداست.
پ.ن : در صورت هرگونه پیشنهاد یا انتقاد در مورد نوشته ها لطفا بدون هیچ رو در واسی بصورت خصوصی به بنده اطلاع بدید :)
پ.ن 2: نوشته های من کامل نیستند می تونید با یه نظر کاملش کنید.ممنون
کلمات کلیدی: فضیلت های انسانی، معرفت، خودشناسی، سوال و جواب، دست نوشت، یادداشت ها، کمال انسان، انسان، انسان کامل، آفرینش انسان، پاسخ به شبهات
هر انسانی با هر پست و مقامی که باشد در لبه ی پرتگاه قرار دارد و هرلحظه امکان لغزیدنش می رود.
ما بر لب پرتگاه جهنم قرار داریم و گناه ، آستانه ی سقوط به جهنم است . یعنی آنچه ما را به داخل جهنم سقوط می دهد ، تنها و تنها گناهان ماست.
گناهانی که با زبان ،چشم و دیگر اعضا انجام می شوند. برای رها شدن از این پرتگاه ، باید دل را به نور ایمان روشن کرد و هر لحظه به ریسمان محکم الهی چنگ زد و از بارگاه او خواست ، تا مبادا ما را لحظه ای به حال خودمان رها کند.
که رها شدن از درگاه با عظمت او جز گمراهی هیچ ثمره ای در بر ندارد. الهی لا تکلنی الی نفسی طرفه عین ابدا
کلمات کلیدی: جهنم، بندگی، دست نوشت، یادداشت ها، سیر و سلوک، انسان، سقوط در جهنم، پرتگاه، دعای پیامبر
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
