بسم الله الرحمن الرحیم
وقتی حرف از خوف و ترس از خدا پیش می آید ، بعضی فکر می کنند : نکند (نعوذ بالله)خدا موجودی وحشتناک هست که تنها منتظر این است که ما کوچکترین اشتباهی کنیم و او ما را به باد کتک بگیرد.آیا واقعا این طور است و ما از خدا به این صورت می ترسیم ؟
ترسی که در روایات می بینیم ، به عذاب و تنبیه کردن خدا ختم نمی شود که علی(ع) ترس از دوزخ و جهنم نداشت . علی (ع) ترسش از جدایی بود ، جدا شدن از هم صحبتی با خدا. جدا شدن از آن همه لطف و عنایت خدا . واقعا چه حس و شور و حالی داشت علی (ع) در مناجات ها . حالی که علی(ع) در مناجات داشت ، اگر ما می داشتیم حاضر نبودیم با تمام دنیا که هیچ با آخرت هم عوضش نمی کردیم. این حرف من نیست که حرف عارف کاملی است که با چه حسرتی می گفت : اگر در بهشت گفتند نماز نداریم ما باید چه کنیم ؟ حرف عارفی بود که عمرش جز عشق به خدا نبود، آیت الله قاضی طباطبایی
خب با این حال ، ما درک نمی کنیم که عارفان چه سوز و چه گدازی داشتند که سراسر عمر خود را اشک می ریختند تا مبادا لحظه ای این حال و شور را از دست ندهند. این ترس مقدس و ارزشمند هست . ترسی که از جدا شدن هست . ترسی که تنها از جدا شدن معشوق و عاشق نشأت می گیرد.
اما ترسی که در ما رشد کرده و ریشه هایش تا مدتها سفت و محکم وجود ما را در برگرفته است ، ترس از عذاب و جهنم است . ترس از آتشی که هیچ وقت ما را از گناه باز نمی دارد. مگر می شود انسان از خدا بترسد و به سمت گناه برود؟ معلوم می شود ترس از چیز دیگری است . ما ترس از خدا نداریم ، ترس از عذاب و جهنم داریم . بعد از مدتها رسیدم به این نقطه که اگر ما ترس از خدا داشتیم ، حاضر نبودیم خدا را با هیچ چیز و هیچ کس عوض کنیم. که دیگر این ترس ، ترس از عذاب نبود ، ترس از جهنم نبود. ترسی بود که از علی(ع) به ارث برده بودیم. ترس از جدا شدن از رحمت و لطف و عنایت او...
کلمات کلیدی: حضرت علی(ع)، دنیا و آخرت، جهنم، بهشت، علما، عذاب، خشوع، عارفانه، دست نوشت، یادداشت ها، سیر و سلوک، ترس از خدا، آیت الله قاضی
یک مرد روزی با خداوند مکالمه ای داشت:“خداوندا دوست دارم بدانم بهشت و جهنم چه شکلی هستند؟”
فرشته ای از طرف خداوند آن مرد را به سمت دو در هدایت کرد و یکی از آنها را باز کرد؛ مرد نگاهی به داخل انداخت. درست در وسط اتاق یک میز گرد بزرگ وجود داشت که روی آن یک ظرف غذا بود؛ و آنقدر بوی خوبی داشت که دهانش آب افتاد!
افرادی که دور میز نشسته بودند بسیار لاغر مردنی و مریض حال بودند. به نظر قحطی زده می آمدند. آنها در دست خود قاشق هایی با دسته بسیار بلند داشتند که این دسته ها به بالای بازوهایشان وصل شده بود و هر کدام از آنها به راحتی می توانستند دست خود را داخل ظرف خورش ببرند تا قاشق خود را پُر کنند. اما از آن جایی که این دسته ها از بازوهایشان بلند تر بود، نمی توانستند دستشان را برگردانند و قاشق را در دهان خود فرو ببرند
.
مرد روحانی با دیدن صحنه بدبختی و عذاب آنها غمگین شد. خداوند گفت:“تو جهنم را دیدی!”
آنها به سمت اتاق بعدی رفتند و فرشته در را باز کرد. آنجا هم دقیقا مثل اتاق قبلی بود. یک میز گرد با یک ظرف غذا روی آن که دهان مرد را آب انداخت!
افراد دور میز، مثل جای قبل همان قاشق های دسته بلند را داشتند، ولی به اندازه کافی قوی و تپل بوده، می گفتند و می خندیدند. مرد روحانی گفت:“نمی فهمم!”
خداوند جواب داد:“ساده است! فقط احتیاج به یک مهارت دارد! می بینی؟ اینها یاد گرفته اند که به همدیگر غذا بدهند، در حالی که آدم های طمع کار تنها به خودشان فکر می کنند!”
نظر یادتون نره ها....
قرآن مى فرماید: ما بهشت را مخصوص باتقوایان قرار دادیم:
(تِلْکَ الْجَنَّةُ الَّتِى نُورِثُ مِنْ عِبَادِنَا مَنْ کَانَ تَقِیّاً).(1)
خداوند در آیات قبل نعمتهاى مادّى و معنوى بهشت را برشمرده و مى فرماید: کلید درِ بهشت با تمام آن نعمتها که گذشت چیزى جز تقوا نیست.
در این آیه به کلمه «ارث» بر مى خوریم که معمولا به اموالى گفته مى شود که بعد از مرگ از کسى به دیگرى انتقال مى یابد، در حالى که بهشت مال کسى نبوده وظاهراً انتقالى در کار نیست.
به دو شیوه مى توان این مسأله را توضیح و تفسیر کرد:
1. «ارث» از نظر لغت به معناى تملیک هم آمده است و منحصر به انتقال مالى از میّت به بازماندگانش نمى باشد.
2. در حدیثى از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم: «مَا مِنْ أحَد إلاّ وَلَهُ مَنْزِلٌ فِی الجَنَّةِ وَمَنْزِلٌ فِی النّارِ، فَأمّا الکافِرُ فَیَرِثُ الْمُؤْمِنَ مَنْزِلَهُ مِنَ النّارِ، وَالْمُؤْمِنُ یَرِثُ الْکافِرَ مَنْزِلَهُ مِنَ الْجَنَّةِ; هر کس منزلگاهى در بهشت و منزلگاهى دردوزخ دارد، کافران منزلگاه دوزخى مؤمنان را به ارث مى برند و مؤمنان جایگاه بهشتى کافران را».(2)
راه تحصیل تقوا قبل از هر چیز، معرفة الله و سپس ایمان به معاد است. بسیارى از بى تقوایى ها به خاطر این است که خدا را خوب نشناخته ایم; کسى که معتقد باشد خدا روزى مى دهد، چرا دزدى کند; کسى که معتقد باشد عزّت و ذلّت به دست خداست، چرا از کس دیگرى عزّت بخواهد؟!
شنیده ام...
معبود ما فرمود :
همانا نماز کسی را قبول می کنم که برای عظمتم فروتنی کند و برای
من روز خود را شب کند و دلش آکنده از ترس من باشد و بخاطر من خود
را از خواهشها و تمایلات نفسی باز دارد و خود را بر بندگانم بزرگ نشمارد.
و بخاطر من گرسنه را سیر کند و برهنه را بپوشاند.
رحم کند بلا رسیده را و غریب را جای دهد.
نور اینچنین فردی همانند خورشید تابان در آسمان می درخشد و در تاریکیها
روشنایی و در نادانیها شناخت و علمی برایش قرار دهم .
قسم بعزتم که او را حفظ می کنم
فرشتگانم از او محافظت نمایند
چون مرا بخواند لبیک گویم
چون سوالم کند ، عطایش کنم
و مثل او در میان مردم همانند فردوس است در بهشت که هرگز نهرهای او
خشک نمی گردد و میوه های او نمی پوسد.
تو بندگی چو گدایان بشرط مزد مکن که خواجه خود روش بنده پروری داند
دارم برای بهشت زور می زنم
خدا قوت !
إ ؟ بهشت ؟ بابا ای ول پس خدا چی میشه ؟
زیاد شنیدم بهشت را به بها دهند نه بهانه
چقد غافلیم که چسبیدیم به بهشت و از خدا عقب افتادیم
خودتو پیدا کن ، نشه خودتو به چهار متر طول و عرض بفروشی
نکنه فقط به فکر بهش باشی و بس...
بابا بهشت واسه تو کوچیکه
میدونی ! بعضا اونقدر بزرگ میشن که حتی توی بهشت جا نمیشن و خدا
میبرتشون پیش خودش .
بعضیا توی دنیا می دوند تا بجایی بالاتر از بهشت برسند ولی ما غافل از
این هدف بزرگ .
راستی
شنیدی علی (علیه السلام) تو اون مناجاتش چی میگه ؟
آه من قله الزاد و بعد الطریق ( آه از توشه ی کم و دوری راه )
إ ، کی داره این حرفو می زنه ؟ علی که یک ضربه ی شمشیرش ثوابش از
عبادت جن و انس بالاتره
پس من کجا گیر کردم ؟
من چه خاکی تو سرم بریزم
علی چجور فریاد میزنه کم آوردم ، من چجور راحت نشستم و دلم واسه عبادتای دروغیم خوشه !
جالبش اینجاست که اون خدای مهربون همین دروغها رو از ما میخره .
قربون تو خدا برم که سیبهای سالم و گندیده رو یه جا می خری ...
کلمات کلیدی: عشق، حضرت علی(ع)، دل نوشته، بهشت
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
