گاهی عشق های کوچکی در گوشه ی دلمان نقش نمایی می کنند و روز و شب ما را پر می کنند به گونه ای که دیگر فرصت نمی کنیم به چیز دیگری فکر کنیم. گاهی آنقدر سلطه ی این عشق های کاغذی زیاد می شود که اگر یک لحظه از آنها فاصله بگیریم، غم ها و غصه ها ما را رها نمی کنند.

تنها چیزی که ما را از سلطه ی این عشق های بیهوده رها می کند، عشقی برتر و بالاتر است؛ عشقی که بالاتر از آن هیچ عشقی نباشد.

پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) دعای زیر لبشان این بود: اللهم اجعَل حُبَّکَ أحَبَّ الاشیاءِ إلیَّ؛ خدایا! محبت خودت را برای من دوست داشتنی ترین چیز قرار بده(1)

عشق برتر و بالاتری که محبت ها و عشق های کاغذی را از دل می کند، همان محبت خداست. سیدالشهداء(علیه السلام) خطاب به محبوب حقیقی خویش عرض می کرد: أنتَ الذی أزَلتَ الاغیارَ عَن قُلوبِ أحِبَّائِکَ حَتَّی لَم یُحِبُّوا سِواکَ؛ تویی آن کسی که غیر از خودت را از دل دوستانت خارج کردی تا جز تو را دوست ندارند.(2)

پاورقی:
1.  میزان الحکمه، ج2، ص423، حدیث3243
2.  میزان الحکمه، ج2، ص423، حدیث 3245