شاید شنیده باشید که هدف از خلقت ما انسان ها، بندگی خداست، چرا که خدا می فرماید: وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ؛من جنّ و انس را نیافریدم جز برای اینکه عبادتم کنند ( و از این راه تکامل یابند و به من نزدیک شوند !)(1)
بنابراین عمر و زندگی، اگر روز به روز ما را به سمت هدف خلقت که همان بندگی است، نزدیک نکند و ما را در مقابل معبود آفرینش متواضع تر و افتاده تر نکند در واقع خسران و زیانی بیش نیست.
ما باید ملاک پیشرفتمان در زندگی و عمرمان را این قرار دهیم که چقدر در مسیر بندگی پیشرفت کرده ایم و می کنیم؟ چقدر حال عبادتهایمان با زمان جوانی و نوجوانی مان فرق کرده است؟ چقدر حضور قلب در نمازمان بیشتر شده است؟
یکی از چیزهایی که مثل عمر ارزیابی می شود علم است، همان چیزی که خیلی ها این روزها به دنبال آن می دوند. برای اینکه بدانیم علممان چقدر ارزشمند یا بی ارزش است، باید ببینیم چقدر ما را در مقابل خدا و مردم متواضع تر کرده است. اگر از زمانی که پا به دبستان گذاشته ایم تا لیسانس و فوق و لیسانس و دکترا، روز به روز در مقابل خدا متواضع تر و افتاده تر شده ایم، معلوم می شود علممان ما را رشد داده است در غیر این صورت، هر چه کسب کرده ایم ضرر بوده و زیان.
در روایتی امیرالمومنین(سلام الله علیه) می فرمایند: التواضُعُ ثَمَرَة الْعِلْمِ؛ تواضع و فروتنی در مقابل خدا و مردم، میوه ی علم است.(2)
پاورقی:
1. سوره ذاریات، آیه 56
2. غرر الحکم و درر الکلم، ص28، حدیث354
کلمات کلیدی:
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
