هر کسی بهره ای از محبت رسول خدا(صلی الله علیه و آله) داشت، چرا که خدا بخاطر این او را فرستاد که رحمتی باشد برای همه ی هستی : وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمین(1)

با مهر و عطوفتی که خدا ارزانی اش کرده بود توانست پس از 23 سال مردم حجاز را مسلمان کند. مهر و عطوفتی که هر کسی را به سمت خودش جذب می کرد.

به هرکسی می رسید، بزرگ یا کودک پیش از او سلام می کرد. می فرمود: سلام، نامی از نام های خداوند است؛ پس آن را میان خودتان بپراکنید؛ هرگاه مسلمان به عده ای سلام کند، اگر آنان پاسخش را ندهند، کسی که بهتر و پاکیزه تر از آن هاست، جوابش را می گوید.

پاسخ نیکی را با نیکی، و پاسخ بدی را نیز با نیکی می داد. با مهربانی و حوصله ی بسیار، اشتباه دیگران را اصلاح می کرد. با ثروتمند و فقیر بدون هیچ تبعیضی دست می داد. چیزهایی را که برای خانه اش می خرید، خودش به خانه حمل می کرد.(2)

شوخ طبع بود اما هدف شوخی حضرت شاد کردن مخاطب بود، نه ریشخند و تحقیر کردن دیگران، امام باقر(سلام الله علیه) می فرمود: از مهربانی او به پیروانش آن بود که با آنان شوخی می کرد تا بزرگی اش چنان برای آن ها جلوه نکند که به او نگاه نکنند.(3)

این بود گوشه ای از سیره ی این پیامبر رحمت که عمرش را برای هدایت مردم صرف کرد. زندگی کردن به سبک و روش پیامبر رحمت، برکت و رحمت را در زندگی به جریان می اندازد، پس بیاییم قدری هم خودمان را شبیه رسول خدا کنیم.

پاورقی:
1.  سوره انبیاء، آیه107
2.  همنام گلهای بهاری، ص129
3.  همان، ص135-136