این بادی که به غبغب می اندازیم و حال خوشی که به ما دست می‌دهد اگر اسمش عجب و غرور باشد ( یعنی به نظرمان خیلی بزرگ بیاید و خدا را بدهکار بدانیم) نشانه‌ی خوبی نیست و انسان را به ناکجا آباد می کشاند به همین خاطر امام کاظم می‌فرمایند: مواظب باش، هیچ‌وقت خودت را طلبکار ندانی؛ نه در عبادت خدا و نه در بندگی و طاعت او(1)

همیشه سعی کن این تلقین را به خودت بکنی که من هرچقدر هم اهل خوبی و بندگی باشم، باز هم نمی‌توانم حق عبادت و بندگی خدا را به‌جا بیاورم چرا که بزرگ تر از ما ( انبیاء و ائمه) هم نتوانستند این کار را بکنند. با این حساب باید همیشه خودت را بدهکار نسبت به خدا ببینی نه طلبکار.

مصداق بارز این جمله‌ی نورانی، خود امام کاظم (سلام الله علیه)هستند. وقتی نگاهی به زندگی نورانی‌اش بیندازیم، می‌بینیم همه‌ی زندگی اش غرق در خدا بود اما هیچ وقت خودش را طلبکار نمی دید.با اینکه هیچ وقت به گناه آلوده نشد اما مدام ذکر سجده اش این بود: عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِکَ فَلْیَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِکَ ؛ پروردگارا! گناه بنده ی تو بزرگ است و عفو و بخشش تو نیکو (2)

عمل به این توصیه، ثمره اش این است که ما را از عجب و غرور دور کرده و روز به روز ما را به خدا نزدیک می کند.

پاورقی:
1.کافی، ج2، ص72
2. بحارالانوار، ج48، ص101