بسم الله الرحمن الرحیم
نماز وسیله ای است برای ارتباط بنده با مولا . نماز همان ذکری است که آرامش انسانها را در بر دارد. اما این روزها نمازهای ما هم کلیشه ای شده است بقول جوانهای امروزی قرصش را می خورند.
نماز دیگر آن رنگ و بوی آرامش را ندارد ؛ نه اینکه مشکل از نماز باشد بلکه سرگرم شدن ما آدمها به زندگی مادی ، ما را گرفتار خودش کرده است و به همین خاطر لذتی از ارتباط با خدا نمی بریم.
لذت نبردن از این ارتباط عاشقانه ،تنها مربوط به مردم عادی نیست بلکه مذهبی های ما هم گرفتار این مشکل هستند و بالاتر، طلبه های ما هم بهره ی کمی از این آرامش دارند.
راستی ! علت این همه بی تفاوتی و بی نیازی از نماز چیست؟ چرا حس نمی کنیم ارتباطمان با خدا کم رنگ شده است ؟ چگونه این رابطه ی قطع شده را وصل کنیم؟
علت این بی تفاوتی و بی خیالی ها را باید در خودمان جستجو کنیم چرا که هر چه هست از حرکات و رفتارهای ماست آیت الله جوادی آملی می فرمود : اگر انسان سعی کند در تمام لحظات زندگی مراقب اعضاء و جوارح و اندیشه های خود باشد که خلافی از آن ها سر نزند ، قطعا با حضور قلب بیشتری نماز می گذارد ؛ زیرا حضور قلب چند دقیقه ای در نماز ، عصاره و خلاصه ی حفظ حضور قلب در محضر خدا در تمام ساعات زندگی است.
کسی که هر لحظه خود را در محضر خدا می بیند ، به راحتی و با حضور قلب کامل به نماز می ایستد؛ اما آن که در طول شب و روز به فکر همه چیز هست مگر خدا ، قطعا نمی تواند در نماز حضور قلب داشته باشد.
قطعا یک ارتباط خوب نیاز به مقدمات خوبی هم دارد به همین خاطر استاد ما می فرمود: قبل از نماز سعی کنید حضور قلبتان را در وضو هم کنترل کنید ، چرا که بزرگان فرموده اند : وضو را باید با تأنی و از سر خضوع گرفت و به معانی و اسرار آن توجه کرد که حضور قلب در نماز به اندازه ی حضور انسان در وضو است . بهترین راه برای حضور قلب در وضو هم توجه کردن به دعای وضویی است که از حضرت امیر(سلام الله علیه ) نقل شده است .
شاید به برکت این دستورالعمل ، دریچه ی دل ما به سمت و سوی حق باز شد و شور و لذت ارتباط با حق در ما به وجود آمد.
کلمات کلیدی:
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
