با اینکه مجتهد بود و اهل فقه و اصول و طلبه های زیادی توی درس خارجش شرکت می کردند اما از القاب و حرف های الکی خوشش نمی اومد . یک روز طلبه ها جمع شدند و کتابی از ایشون چاپ کردند و روش نوشتند " آیت الله شیخ علی صفائی حائری " ناراحت شد و با ناراحتی گفت : این رو برای چی نوشتید ؟
گفتند : آقا شما که هم درس خارج دارید هم به درجه ی اجتهاد رسیدید ، چه اشکالی داره اضافه بشه به اسمتون . گفت : گاهی اوقات ، یک لیوان ، آنقدر پر می شود که کافی است یک قطره روی آن بنشیند و لب ریز شود و بریزد . شما که از دل طرف مقابلتان خبر ندارید شاید این حرفها و لقب ها کار ِهمان یک قطره را بکند و او را عاقبت به سوء کند.
اینکه همیشه توقع داشته باشیم بهترین القاب را به ما نسبت بدهند ، کار درستی نیست و یقینا یکی از راه های انحرافی شیطان است . طلبه ای که دلش به " حجت الاسلام " و گاهی پسوندش " والمسلمین" دل خوش کند ، از ادامه ی راه باز می ماند .
کم نبودند و نیستند کسانی که اگر حجت الاسلام یا آیت الله خطابشان نکنی ، به گوشه ی عبایشان بر می خورد و شاید قهر هم بکنند و با عصبانیت بگویند : آقا من آیت الله هستم چرا شأن مرا در حد حجت الاسلام نشان دادی ؟
انگار کم کم و واقعا رسیده ایم به اینکه لقب های حجت الاسلام و آیت الله از درجه های حوزوی است و گاهی بعضی از عوام می پرسند : حاج آقا ! درجه ی شما چیه ؟ حجت الاسلام ، ثقت الاسلام و...
خوش به سعادت کسی که با این القاب ، نفس خودش را بالا نبرد و گمان نکند به جایی رسیده است و در نهان نفسش را سرزنش کند که این راهی است به سوی سعادت آدمی
البته این فرار کردن از القاب و تمجیدهای مردم ، تنها مختص به طلبه ها نیست که در همه ی مردم ، بگونه ای جریان دارد . حواسمان را جمع کنیم و بدانیم که اگر از تمجید کردن خوشمان آمد و یا احساس غرور به ما دست دهد ، یعنی هنوز ، آنقدر بر نفس خود ، غلبه پیدا نکرده ایم و اگر در صدد اصلاح آن بر نیاییم یقینا زمین خواهیم خورد
کلمات کلیدی: القاب و تمجیدها، طلبگی، آداب طلبگی، درجه بندی طلبگی
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
