وقتی حرفها بر تو هجوم می آورند و تو کسی را نمی بینی تا حرفهایت را به او بزنی ، باید غصه ها را در خودت بریزی و حرف نزنی .
گاهی حرفهایت آنقدر بزرگ است که هر کسی تحمل شنیدنش را ندارد و تو در درون خودت می سوزی . گاهی ، تنها ، کسی را پیدا می کنی تا به او بگویی : دردم این است که کسی نیست تا بار ِ درونم را تحمل کند ، فقط همین قدر .
کمیل بن زیاد می گوید : علی(ع)دستم را گرفت و به سوی قبرستان کوفه برد ، آه پر دردی کشید و فرمود : ای کمیل این قلب ها همچون ظرف هایی است که بهترین آنها فراگیر ترین آنهاست .... ای کمیل ! بدانکه در اینجا(اشاره به سینه مبارک کرد) علم فراوانی انباشته است ، ای کاش کسانی را می یافتم که می توانستند آن را بیاموزند!...
زمین هیچ گاه از حجت الهی خالی نیست ، که برای خدا با برهانِ روشن قیام کند ... تعدادشان چقدر و در کجا هستند؟ به خدا سوگند ! که تعدادشان اندک ولی نزد خدا بزرگ مقدارند ، که خدا به وسیله ی آنان حجت ها و نشانه های خود را نگاه می دارد ، تا به کسانی که همانندشان هستند بسپارند ، و در دلهای آنان بکارد ... در دنیا با بدن هایی زندگی می کنند ، که ارواحشان به جهان بالا پیوند خورده است ، آنان جانشینان خدا در زمین ، و دعوت کنندگان مردم به دین خدایند...
آه ، آه ، چه سخت اشتیاق دیدارشان را دارم ....(1)
وقتی خواندم آنچه را که علی(ع) زمزمه می کرد در گوش کمیل ، دلم لرزید از مظلومیت علی(ع) و تنهایی او که کسی را نمی بیند تا بار علمش را به او حواله کند .چه اشتیاقی در وجود علی(ع) بود برای دیدن مردانی که از دنیا گذشته و آسمان را انتخاب کرده اند .
به دنبال مردانی اینچنین می گشتم و سیر می کردم تا رسیدم به آخرین فراز وصیت ِ پیر فرزانه ی انقلاب : با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مرخص، و به سوی جایگاه ابدی سفر می‌کنم. و به دعای خیر شما احتیاج مبرم دارم.
دل آرام ، قلبی مطمئن ، روحی شاد ، ضمیری امیدوار ... چه کسی می تواند چنین ادعایی کند ؟ چه کسی می تواند به این نرمی و با یقین حرف از رسیدن بزند ؟ رسیدنی که حکایت از " نفس مطمئنه " دارد . همان نفسی که محبوب ِ بارگاه ذوالجلال است " یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیه مرضیه فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی"
یافتم آن کسی را که علی(ع) شور و شوق دیدارش را داشت . روح الله همان کسی بود که خدا ، به وسیله ی او حجت ها و نشانه هایش را نگاه داشت . همان مردی که مأنوس شد با آنچه ناآگاهان از آن هراس داشتند . همان رهبری که در دنیا با بدنی زندگی کرد که روحش به جهان بالا پیوند خورده بود.
اما حال ، چه کسی است که مستانه ، به ندای " آه ، آه ، شوقاً الی رویتهم "(2) امام زمانش(ارواحنا فداه) لبیک بگوید؟
----------------------------------------------
1- نهج البلاغه ، حکمت 148
2-آه ، آه ، چه سخت اشتیاق دیدارشان را دارم
کلمات کلیدی: یاران ناب، امام خمینی، حضرت علی، کمیل بن زیاد
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
