صاحب درد بودن صفت اولیای الهی است .صفتی است که هر که با آن اُنس گرفت ، به اوج آسمان ها رسید .
در واقع انسانی که درد ندارد ،یعنی از انسانیت بهر ه ی چندانی نبرده است . شاید در نگاه و نظر اول انسان از این درد همان را بفهمد که در همه ی حیوانات هم هست ، اما دردی که به انسان عظمت می دهد و ارزش او را بالا می برد ، درد اعضای بدنش نیست .
دردی انسان را مقدس می کند که از درد دیگران نشأت گرفته باشد. یعنی همدرد بودن با دیگران. یعنی سوختن بخاطر آه و ناله ی دیگران. این یعنی انسانیت .یعنی اگر درد پای دیگری خاری رفت مثل این است که در چشم او خار رفته است . این درد همان درد مقدسی است که انسانیت را در انسان به نهایت می رساند .
در واقع درد هایی که باعث رشد و تعالی ما می شود یا درد خدا جویی است و یا درد و همدرد بودن با مخلوقات .
این درد همان دردی است که رسول خدا (صلی الله علیه و آله)را لحظه ای آرام نگذاشت و هر لحظه درد هدایت دیگران او را آزار می داد.این درد همان دردی است که علی (علیه السلام) داشت و می فرمود : چگونه شبی را سیر بخوابم در حالی که ممکن است در عراق و یمامه و کوفه و سواحل خلیج فارس و... کسانی باشند که به همین قرص نان محتاجند.
من از بینوایی نیَم روی زرد غم بینوایان رخم زرد کرد
اگر کسی همدرد دیگران شد ، دیگر شب را به راحتی نمی خوابد . دیدیم کسانی را در همین عصر حاضر که این درد را با خود همراه داشتند.شهید چمران یکی از آن ها بود که با هر صاحب دردی همراه می شد . با هر گریه کننده ای ، ناله می زد .
آری کسی که صاحب درد شد ، کسی که درد خدا جویی داشت ، به ناچار درد انسانهای دیگر را هم به آن ضمیمه می کنند و این درد چقدر شیرین می شود.
کلمات کلیدی: شهید چمران، انسان، درد انسان، همدرد بودن، درد خداجویی، خداجویی، همدردی، هم ناله، درد انسانی، انسانیت، علی(ع)، ناراحتی پیامبر
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
