اگر آمدن ما هدفی داشته است ، پس ماندن ما هم باید هدف داشته باشد . ما نقطه ی شروعی داشته ایم که سرشار از استعداد بوده است. استعدادهای مهم و حیاتی که سرمایه ی ما انسانهاست .
استعدادهای خواندن ، دیدن ، حس کردن ، خوردن ،ماندن،آرامش ،فکر ، استدلال و مهمتر از همه عمر که سرمایه ی بزرگی است . ظرفیت عمرها و کشش آنها بی نهایت است ، یعنی تا بی نهایت می شود رشد کرد .
فکر نکن مقصدت بهشت است که عقب می مانی،مقصدت خداست همانکه تو را آفرید و به تو این همه استعداد بی نهایت عطا کرد . تو بی نهایت استعداد داری ، فراموش مکن!
یادم هست سال اول ورودم به حوزه استادم فرمود : اگر به اندازه یک ساختمان چند طبقه ی پر از کتاب ، مغزت را بارور کنی باز هم جا دارد. زمان کودکیم شنیده بودم که می گفتند : انیشتین ، این مرد استثنایی علم ، تنها از یک درصد مغزش بهره برد ؛ ولی باز هم کم است .
تو خودت را سرگرم چه کارهایی کردی ؟ دنیا ،شیطان یا خلق و یا خدا؟
کلمات کلیدی: عین صاد - علی صفایی حائری
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
