از وقتی با این جمله اُنس گرفتم ، دیگر غمی ندارم و تمام حواسم به وظیفه ام هست و لمس می کنم که چگونه ، نتیجه ی تلاشم را می دهد.
گاهی که رنج ها و زحمت های تحصیل را به جان می خرم و در هنگام "امتحان" خودم را مورد ارزیابی قرار می دهم ، حس می کنم چیزی برداشت نکرده ام و می ترسم اما وقتی این جمله به یادم می افتد " ما مأمور به وظیفه ایم نه نتیجه" آرام می شوم .
سرم را بالا میگیرم و می گویم: خدایا ! من وظیفه ام را با کم و کاستی هایش انجام دادم ، حال منتظر ِ نتیجه ای هستم که در دست توست و تو آن را رقم می زنی .
هیچ وقت از این اعتماد ، ناراحت و شکسته نشدم ؛ چرا که دیدم خدا بهترین نتیجه را ارزانی من کرد .
" ما مأمور به وظیفه ایم ، نه نتیجه " جمله ی معروف و ماندگار امام راحل رضوان الله تعالی علیه ، جمله ای است که از میان هزاران آیه و حدیث برداشت شده و معنای "توکل" را به هر انسان ِ خدا جویی نشان می دهد.
دیروز روزی بود که " امتحان الهی " در سراسر "ایران اسلامی"جاری بود . روزی که نشأت گرفته از شور و شعور و معرفت بود و ایرانیان ، چه زیبا از این امتحان بیرون آمدند . هرچند ، حضور حماسی مردم ، نتیجه ای بزرگ را به ارمغان آورد اما عده ای از دوستان ناراحتند که " چرا نامزد مورد علاقه ی من رأی نیاورد ؟ "
و گاهی دیگری با ناراحتی می گوید : دیدی ، مردم ، چطور ولایت را به نان و آبشان فروختند ؟ اما جواب من و حرف من این نیست ، جواب من این است : وظیفه ای که بر عهده ی من و شما و این ملت بود ، به بهترین نحو انجام شد و نباید غصه ی نتیجه اش را بخوریم .
چرا که " إن تنصرالله ینصرکم " شما با رأی هایتان خدا را یاری کردید و مطمئن باشید که خدا ، یاری شما را بی نتیجه نخواهد گذاشت .
ای عزیزی که غصه می خوری و ناراحتی و می سوزی از اینکه تلاشت برای " نامزد مورد نظرت" چه شد ؟ بدان که تو "مأمور به وظیفه بودی و بس " مطمئن باش که سکان کشتی انقلاب به دست خدایی است که این شور را آفرید و او می داند که "نتیجه ی این شور را چگونه رقم بزند."
وقتی حضرت ولیعصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف)نگهبان و نگهدار این کشور است و خود بانی و بنیانگذار این انقلاب بوده است ، پس غصه ات برای چیست ؟
وقتی رهبری همچون امام خامنه ای را داریم، که مأنوس و محبوب خداست و وصل به حضرت بقیت الله( ارواحنا فداه)، پس از چه چیزی ناراحتی ؟
کلمات کلیدی: انجام وظیفه، توکل بخدا، انتخابات، امام خمینی، جمهوری اسلامی ایران، نظام مقدس
می گفت :
گاهی حس می کنم خدا چقدر مرا دوست دارد که در این وادی مرا راه داد . چقدر شیرین است لحظه هایی که " خدا " را داری و دلت گرم است به خودِ خودش . وقتی دلت گرم به خدا باشد ، غصه ای دلت را نمی لرزاند که دلت روشن است به خودش.
در سخت ترین شرایط طلبگی،می فهمم خدا چقدر مرا دوست داشت که نگذاشت پایم به جای دیگری باز شود . نگذاشت با "مادیات" اُنس بگیرم و مشغول شوم.
می گفت :
شیرینی زندگی طلبگی را وقتی می فهمی که دستت خالی ِ خالی باشد ؛ حتی 400 تومان هم نداشته باشی تا برای خانواده ات نان تهیه کنی .
می گفت :
شیرینی زندگی طلبگی را وقتی حس می کنی که دستت خالی ِ خالی باشد و هنوز 135 هزارتومان اجاره ی خانه را نداده باشی .
شیرینی زندگی طلبگی را وقتی حس می کنی که خانواده ات اصرار می کنند این هفته ،شب جمعه ، پیششان بروی اما غافل از اینکه تو پول ِنان شبت را هم نداری .
می گفت :
این ها همه شیرین اند و حتی میلیارد ها تومان پول ، نمی توانند این شیرینی را به کامت بیندازند . نداشتن پولِ نان خشک و اجاره ی خانه، شیرین است از این جهت که حس می کنی و می بینی ، کسی از بالا نگاهت می کند و می دانی رهایت نکرده است...
و عهد نوشت :
سه و نیم بعد از ظهر رسیدم خانه. همسرم آماده رفتن به کلاسش بود. بچه ها را تحویل گرفتم.
همسرم پرسید: «پول می دی؟ برای کرایه.»
عرض کردم: «از جیبم بردار.»
بعد از چند لحظه گفت: «چیزی نیست!»
تازه یادم افتاد صبح با چهارصد تومنِ ته جیبم نان خریده بودم.
سه و چهل دقیقه شد. پنج دقیقه به کلاسش مانده بود.
همه جا را گشتیم. سیصد تومن پیدا کردیم؛ به اندازه یک راه.
*
- تا اون موقع، همیشه به امید پول توی جیبم بودم و راحت تاکسی می گرفتم. اما آن روز خدا خدا می کردم آشنایی، کسی پیدا بشه با او برم.
اما خدا قبل از من کارش را شروع کرده بود.
سر خیابان، خانمی سوارم کرد و تا نیمه راه برد.
توی مسیر، پسرک کهنه پوشی را دیدم که پاکت میوه به دست، منتظر ماشین است.
با خودم گفتم: کاش او را هم سوار می کرد!
اما این کار را نکرد.
شاید ندیده بودش.
از ماشین پیاده شدم تا ببینم ادامه مسیر را چه کنم.
پیرمرد و پیرزن متمکنی که شاید نیم ساعت پیش از خانه راه افتاده بودند، سوارم کردند.
مانده بودم که خدا چگونه قضایا را با هم جفت و جور می کند.
صدای پیرمرد رشته افکارم را پاره کرد: «عارف! چند سالته؟ چی کار می کنی؟»
عارف همان پسرک کهنه پوشی بود که حالا روی صندلی جلو نشسته بود.
خدا او را هم فراموش نکرده بود؛ هر چند ماشینهای دیگر شاید اصلا ندیده بودندش.
عارف جواب داد: «هشت سال. توی میوه فروشی کار می کنم.»
پاکت میوه های لهیده را برای مادر مریضش می بُرد.
پیرمرد دوباره پرسید: «درس هم می خوانی؟»
دوباره جواب داد: «نه. باید کار کنم.»
خدا برای این مشکل هم فکری کرده بود.
پیرمرد به همسرش گفت: «آدرس و شماره تلفنش رو بگیر تا ایشالا فردا بریم تحقیق و آقا عارف رو راهی مدرسه کنیم.»
*
آن روز همسرم به کلاس رسیده بود، چون خدا فراموشش نکرده بود.
عارف هم به خانه رسید، و هم به درس و مدرسه؛ چون خدا فراموشش نکرده بود.
خدا هیچوقت ما را فراموش نمی کند. هر چقدر هم که سرش شلوغ باشد!
خودش می گوید: وقتی داری با من حرف می زنی، طوری گوش می کنم که انگار بنده ای جز تو ندارم. تو هم مثل کسی باش که انگار -فقط انگار- خدایی جز من نداری!
کلمات کلیدی: خاطرات طلبگی، شیرینی طلبگی، سختی های طلبگی، داستان های طلبگی، توکل بخدا، لذت طلبگی، دانستنیهای طلبگی
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
