بسم الله الرحمن الرحیم
آتشی که از داغ حسین(ع)در دلها افتاده است هیچ وقت خاموش نمی شود. چه آتشی است که هرلحظه بیشتر می شود و غوغا می کند.
از همان زمان که خون خودش را بذل کرد تا دین جدش را زنده کند ، قلب ها را مسخر خود کرد به گونه ای که هر کس خونش را می داد تا به حسین برسد. چه سرهایی قطع شد ، چه دست هایی بریده شد اما هیچ وقت این حرارت و آتش خاموش نشد.
نمی دانم چطور این آتش عشق در دلها جای گرفته است که هر که هرچه دارد می دهد بدون هیچ منتی .آنقدر این شور و اشتیاق زیاد است که انسان متحیر می شود.
با خودم گفتم : زمانی متوکل عباسی دست ها را می برید تا کسی به زیارت حسین(ع) نرود اما کسی از زیارت دست بر نداشت و حالا با وجود خطرات تکفیری ها چگونه به سمت حسین(ع) می دوند.
وقتی حسین(ع) کسی را دعوت کند ، آنقدر او را بالا می برد که می شود زهیر بن قین عثمانی مذهب یا وهب نصرانی . چه سعادتی بالاتر از این که تا بهشت با حسین(ع) همراه باشی.
جز این نیست که حسین(ع) می خواهد دوباره زهیر و حر و وهب تربیت کند ...
کلمات کلیدی:
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
